Na današnji dan 1979. godine Jugoton je objavio drugi album beogradskog sastava neobičnog naziva Rokeri s Moravu, LP “Rocker’s Corporation”, i senzacija, rođena prethodne godine, postala je neka vrsta društvenog fenomena.
Muzička publika iz ranih 1970-ih pamti pjevača lakih nota Borisa Bizetića, koji je napisao i izvodio šlagere festivalskog tipa (jedan od relativno poznatijih je ”Tamara” iz ’76.), a u isto vrijeme se bavio komponiranjem filmskog soundtracka, među kojima je muzika za ratne filmove ”Bombaši”, ”Crveni udar” i ”Partizani”.
Komercijalnim rječnikom – bio je jedan iz ‘druge lige’ i u njoj bi vjerovatno ostao da 1977. nije okupio devetočlanu ekipu sa čak četiri pjevača i s njom počeo izvoditi pop folk parodije.
Ako su debitantskim eponimnim albumom iz 1978. godine, s pjesmama “Stojadinka ovce šiša” i “Turio Ljubiša pivo da se ladi” (objavljene za malu izdavačku kuću Beograd disk), zbunili muzičku javnost i pogotovo kritičare, novo izdanje “Rocker’s Corporation” je definitivno pokazalo šta predstavlja Bizetićev novi “izum” – vješta kombinacija elemenata pop, disco i sličnih izraza sa satiričnim i ponekad erotskim tekstovima kao zamišljena forma muzičke satire.
Tržišni potencijal Rokera s Moravu naslutio je veliki Jugoton i uzeo ih pod svoje okrilje. Gotovo je nevjerovatno kako je brzo Bizetić pridobio masovnu publiku diljem nekadašnje zemlje, koja je već na drugoj ploči pronašla brojne favorite, “Drma, drma plovak”, “Želje, čestitke i pozdravi”, “Bluz dibiduz” i “Kod Đoku u disko”. A u istom maniru će grupa nastaviti i na narednim izdanjima sa “Krkenzi kikiriki evri dej”, “Sex na eks”, “Ja Tarzan, a ti Džejn” itd.
Iako je izvorna namjera Bizetića bila da u tekstovima parodira teme iz svakodnevice, a muzičkim stilom i samu estradu, narod to nije shvatio nikako drugačije nego kao neviđenu zabavu i Rokeri s Moravu su postali baš ono što su kao željeli parodirati – populistička zabavna grupa.
Nije neutemeljena tvrdnja da upravo oni čine prvu inspiraciju budućim autorima tzv. novokomponirane folk muzike da u aranžmanima počnu koristiti klasični pop i rock instrumentarij – električne gitare, bubnjarske setove i sintisajzere. Drugim riječima, na temeljima ‘satire’ Rokera s Moravu nastao je jedinstveni spoj harmonike i električne solo gitare, koji će početi preuzimati primat na mas-sceni pod nazivom – turbo folk.
Do početka ratnih devedesetih, kada je Boris Bizetić odlučio raspustiti grupu, Rokeri s Moravu su snimili čak 19 albuma i održali više od 2.000 koncerata, po tvrdnji njihovog lidera, u svakom mjestu koje se može naći na kartama ovih prostora. Taj prosjek, nastup skoro svakog drugog dana, slika je opčinjenosti mas-publike kojoj je, u konačnosti, Bizetić samo vješto podišao, kao niko prije njega, otvarajući širom vrata za nove, još intenzivnije populističke fenomene, poput Lepe Brene.
Moravskih rokera više nema, ali naslijeđe im traje – i buja. Samo su formati ‘džalavo’ modificirani.
