Libanonski pisac Amin Maalouf uspio je da, u svom drugom romanu, Samarkand – za koji je dobio vodeću književnu nagradu Francuske (Prix Maison) – dočara Aziju 11. stoljeća , kad su gradovi Buhara i Samarkand bili najveći centri svijeta. Sudovi, bazar, život mistika, kraljeva i ljubavnika – sve je to majstorski utkano u vrlo sugestivnu i snažnu prozu, koja svojim stilom podsjeća na sufijsku literaturu.
Prva polovica romana događa se u Perziji 11. vijeka, a glavni protagonista je naučnik, filozof i pjesnik Omer Hajjam. To je interesantna i uzbudljiva priča o nastanku Rubaija, Hajjamovoj interakciji sa istorijskim ličnostima tog doba, poput Nizama al-Mulka i Hasana al-Sabaha iz reda Asasina, ali i o njegovoj ljubavnoj aferi s pjesnikinjom Jahan. Druga polovica priče odvija se u 19. vijeku, a dokumentuje nastojanja fiktivnog lika – Amerikanca Benjamin O. Lesagea – da dođe do izvornog rukopisa Rubaija. On putuje u Perziju, gdje se zaljubljuje u perzijsku princezu Shirin, koja posjeduje rukopis. Njih dvoje skupa putuju za Ameriku u brodu Titanic. Nakon nesreće, oboje budu spašeni i sretno stižu u New York, međutim rukopis je zauvijek izgubljen.
Amin Maalouf je napisao izvanrednu knjigu u kojoj opisuje život i vremena ljudi koji se nikad prije nisu pojavili u literaturi i mala je vjerovatnoća da će se ikad poslije pojaviti. Knjiga je daleko više od jednostavnog istorijskog romana – kao da je tkana vezom starog orijentalnog ćilima, priča se odmotava i zamotava kroz stoljeća, povezujući poeziju, filozofiju i strast sufijske prošlosti s modernim dobom, a stihovi Rubaija koji oplakuju smrt Jahan, odjekuju i 900 godina kasnije u tugovanju Benjamina zbog gubitka voljene Shirin, jasno pokazujući univerzalnost i besmrtnost Hajamove poezije.
